Het verhaal van
Claudia Wong-Si-Kwie

Over Claudia

 

‘Ik ben een Surinaams-Creoolse vrouw met een Surinaams-Chinese achternaam, geboren in Suriname. Toen ik één jaar oud was, ben ik met mijn moeder en zussen naar Nederland gekomen. Mijn vader kwam later, want die was op de vaart. We zijn in Nederland goed opgevangen door mijn tante in Westmaas, die hier al was. Toen ook mijn vader naar Nederland kwam, zijn we naar Kralingen verhuisd en daar ben ik dan ook opgegroeid. Ik voelde me niet anders dan andere kinderen toentertijd, maar merkte wel verschillen op in hoe wij werden opgevoed. Met name het respect voor ouderen is iets wat ik sterk heb meegekregen vanuit huis. Dat zag ik in de Nederlandse cultuur niet op dezelfde manier naar voren komen.
 

Ik ben 55 jaar, trotse moeder van twee kinderen en heb een ontzettend lieve man, waar ik al dertig jaar mee samen ben. Naast mijn gezin ben ik ook al dertig werkzaam als verpleegkundige, met 25 jaar ervaring binnen de GGZ. De problematiek van de mensen met wie ik werkte was vaak heftig en complex. Toch merkte ik dat de omgang tussen hen en mij als vanzelf ging. Ik voel mijn Surinaamse roots in hoe ik mensen benader. Met warmte en echt contact, maar ook directief en direct. Sommige cliënten kwamen zelfs een Surinaamse brasa bij me halen. In dit werk sta ik echt in mijn kracht.

 

Door mijn eigenwijze karakter heb ik altijd de motivatie gehad om mijn eigen keuzes te maken in het leven en me door niemand te laten vertellen dat ik iets niet kon. Vaak lukten de dingen waar ik mijn zinnen op zette, tegen de verwachtingen van anderen in. Ik geef dit ook mee aan mijn kinderen en zie dat zij dit voortzetten. Mijn ouders waren daar meer terughoudend in en zagen mijn houding dan ook vaak als rebels. Zij verwachtten dat je gewoon deed wat er van je werd verwacht. Mijn moeder overleed toen ik zwanger was van mijn eerste kind, dus zij heeft mij helaas nooit in een moederrol kunnen meemaken.’

​

Vrijheid is voor mij…

‘Loskomen van hoe dingen “horen” of “moeten”. Ik heb mij hier altijd tegen verzet, wanneer het in strijd was met hoe ik het zelf wilde. Het stemmetje dat zegt: “doe wat er wordt verwacht”, hoor ik soms nog steeds wanneer ik bepaalde keuzes maak.’
 

De vrijheid herdenken…

‘In eerste instantie roept het herdenken van vrijheid bij mij Bevrijdingsdag op 5 mei op. Ik ben hier in Nederland opgegroeid en heb dat altijd meegekregen. Naarmate ik ouder werd, is mijn aandacht meer verschoven naar Keti Koti, op 1 juli. Ik vind het soms lastig om op deze dagen op dezelfde manier te herdenken. Het einde van de slavernij is in mijn ogen een heel ander soort stuk geschiedenis dan de bevrijding van oorlog. Toch zijn beide dagen onderdeel van mij. 5 mei heeft voor mij persoonlijk nog een extra dimensie gekregen, omdat mijn vader toen is overleden. Hij had LS en zijn overlijden was voor mij ook een bepaalde bevrijding uit het lichaam waarin hij had vastgezeten.’
 

Ik voel me het meest vrij…

‘In het hier en nu is dat wanneer ik mijn telefoon op “niet storen” heb staan. Ik ben altijd bezig en sta altijd aan, waardoor mijn rust pakken als echte vrijheid voelt. Ik ben dan even los van de verwachtingen die mijn omgeving van me heeft. Iedere dag geef ik mezelf cadeautjes van vrijheid als ik me fysiek en mentaal terugtrek. Ik ga dan bijvoorbeeld in bad of muziek luisteren en pak zo weer de regie.’​

​​